Café l’Enfer

Στην αρχή κι οι τρεις τους κάθονταν απόμερα. Μόνοι.
Και οι τρεις, παρήγγειλαν να τους φέρω αψέντι. Δυνατό.
Κάποια στιγμή, ο πανύψηλος ξερακιανός άρχισε -με τα μάτια κλειστά- να τραγουδά κάτι στα σέρβικα. Οι μποέμισες της Μονμάρτης απ’ το βάθος, το «καθαρτήριο», άρχισαν να τον σιγοντάρουν χτυπώντας παλαμάκια.
«Γιορτάζεις ή πονάς αφεντικό;» ρώτησα αφήνοντάς του το τρίτο ποτήρι. Δεν απάντησε.
Λίγο μετά σίγησε και ξανάνοιξε τα μάτια. «Γενέθλια έχω…» ψιθύρισε.
Μες στη θολούρα τους κι οι δύο, γύρισαν και τον κοίταξαν παραξενεμένοι.

«Κι εγώ απόψε τα 'χω…».
«Κι εγώ…».

Άπλωσε τα πελώρια χέρια του και τράβηξε δυο καρέκλες δίπλα του, νεύοντας τους με το κεφάλι να κοπιάσουν. Και κόπιασαν.
Μεθυσμένα χέρια σταύρωσαν πάνω απ’ το τραπέζι. «Νίκολα», «Σίγκμουντ», «Όσκαρ».
Άπλωσε ξανά τα πελώρια χέρια του κι άνοιξε μια αχόρταγη αγκαλιά προς τις μποέμισες της γαλαρίας. Κόπιασαν κι εκείνες.

Κοντά στο κλείσιμο -σκούπιζα θυμάμαι- ο Νίκολα θώπευε με τα μακριά του δάχτυλα τη μποέμισά του, ο Σίγκμουντ έτριβε με το παχύ μούσι του τα στήθη της δικής του κι ο Όσκαρ απλά χάιδευε το χέρι της άλλης με την ιδρωμένη άεργη παλάμη του.
Απόμεινα εκστασιασμένος να κρυφοκοιτώ αυτό το όργιο μέχρι τέλους, στηρίζοντας την ξαγρύπνια μου πάνω στο σκουπόξυλο και στην εξίσου ξύλινη στύση μου.

Ο οργασμός του Νίκολα ήρθε πρώτος, με τη μορφή χιλιάδων σπινθήρων εναλλασσόμενου ρεύματος υψηλής τάσης.
Εκείνος του Σίγκμουντ δεν ήρθε ποτέ, καθώς την κρίσιμη στιγμή κραύγασε «τελειώνω μητέρα!» απευθυνόμενος στη μποέμισά του, η οποία ταράχτηκε κι αμέσως τραβήχτηκε αφήνοντάς τον στα κρύα του λουτρού.
Μόνον ο Όσκαρ εκσπερμάτισε. Τόσο δυνατά, που το σπέρμα του τινάχτηκε ως το γερασμένο πορτρέτο που κρέμονταν πάνω απ’ το κεφάλι του. Από ντροπή, φαντάζομαι, μου ζήτησε να του πουλήσω το πορτρέτο λέγοντάς μου: «εκεί πάνω φυλάκισα απόψε τον ανδρισμό μου». Κούνησα δήθεν συγκαταβατικά το κεφάλι, και του το κατέβασα.

Με καληνύχτισαν κι έφυγαν παραπατώντας.
Τους καληνύχτισα και πήγα για ύπνο…