Café l’Enfer

Το μαγαζί βρόμισε αρμύρα και φύκι.

Ήτανε δεν ήτανε στα 20 μα, καθισμένος τόσο βαριά και
καπνίζοντας το όρθιο -σαν τσιμινιέρα- τσιμπούκι του,
έμοιαζε άλλα τόσα χρόνια μεγαλύτερος.

Έβγαλε να με πληρώσει όταν του άφησα το ποτήρι πλάι στα χαρτιά και τα μολύβια που ‘χε ξαμολήσει στο τραπέζι.
«Πειράζει, για όση ώρα μείνω εδώ, να σε παρατηρώ φίλε μου;» με ρώτησε.
«Είσαι ζωγράφος ή αδελφή;» του είπα χαμογελώντας.
«Ποιος ξέρει; Μπορεί να ‘μαι και τα δυο. Ή να γίνω κάποτες. Εσένα πάντως, τώρα, θέλω να σε κοιτάζω για να γράψω ένα ποίημα. Έχω το λεύτερο;»
«Κοίτα με..» του απάντησα κι έφυγα.

Ορκίζομαι στο θεό πως δε νοιάστηκα αν με κοιτούσε κι έγραφε,
όπως μου είπε, ούτε καν κοίταξα προς το μέρος του όλο το βράδυ.

Όμως, ένα περίεργο άγχος με κυρίεψε.

Θες ήτανε η βροχή που άρχισε να πέφτει, το αστραπόβροντο, θες το παλιωμένο αψέντι που ήπια μπας και ημερέψω. Ό,τι κι αν ήταν μ’ έκανε να παραπατάω, να νομίζω πως βρίσκομαι πάνω σε πλοίο που κλυδωνίζεται από τη φουρτούνα. Μ’ έλουσε κρύος ιδρώτας.

Κοιτούσα και ξανακοιτούσα το ρολόι στον τοίχο, παρακαλώντας να έρθει η Hanna να με σκατζάρει, μετρώντας τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα.

Όταν, επιτέλους, μπήκε η Hanna στο μαγαζί γαλήνεψα.
«Τι έχεις καλέ μου κι είσαι άσπρος σαν το πανί;» με ρώτησε βγάζοντας το μουσκεμένο της πανοφώρι.
Την τράβηξα από το σκούρο μπλε κασκόλ της και τη φίλησα όπως δεν έχω φιλήσει ποτέ άνθρωπο. «Σ’ ευχαριστώ που ήρθες» της είπα και πετώντας την ποδιά μου πίσω από τον πάγκο χίμηξα προς την έξοδο.

«Φίλε! Φίλε!» τον άκουσα να μου φωνάζει και γύρισα το κεφάλι προς το μέρος του συνεχίζοντας ωστόσο να περπατάω βιαστικά προς την έξοδο.
«Για σένα είναι!» κι άρχισε να απαγγέλλει δυνατά:

«Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυό μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος πού 'χα με κούραση γυμνάσει.

Η λαμαρίνα!.. η λαμαρίνα όλα τα σβήνει!
Μας έσφιξε το Kuro Siwo σα μιά ζώνη
κ' εσύ κοιτάς ακόμη πάνω απ' το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι…»

Βγήκα τρέχοντας έξω και ξέρασα στο πεζοδρόμιο...