Όταν έγινε κείνο το "κλικ" μες στο κεφαλι μου και φωνές αναρίθμητες πλημμύρισαν τα μηνίγγια μου, φοβήθηκα μήπως τρελαθώ και δεν προλάβω να τις γράψω κάτου, να τις ντελαλήσω.
Αργότερα π'ωρίμασα, έπαψα να φοβάμαι τρέλα κι αρρώστια και μου 'φτανε που τις άκουγα και μόνο. "Οι ιδέες είναι αγνές όσο παραμένουν ιδέες" είπα και 'σύχασα.
Τώρα που γερνάω -μόνος, περιθωριακός κι αποτυχημένος- σκέφτομαι όλα αυτά που άκουσα κάποτε κι ακολούθησα τυφλά (σκορπίζοντας ολούθε μου θανατικό, πόνο και δυστυχία) να τα ντύσω τουλάχιστο μ' ένα ρετάλι πίστη και να πω πως "εχω άποψη" και πως είμαι άξιος να συνεχίσω να σέρνομαι ανάμεσά σας.
Δε θα το κάνω όμως. Θα τα βρωμούσα κι αυτά, σκεφτηκα, με το εγώ μου...
5 comments:
Έρχονται στιγμές που αναρωτιέμαι πόσα κρύβει εντός τους η λέξη εγώ μ’ ακόμα περισσότερο το πραγματικό μας εγώ.
Λυσσαλέο κάποτε μας ξεσκίσει και το δυστύχημα είναι πως το καταλαβαίνουμε πάντοτε πάρα πολύ αργά.
ΝΑ είσαι πάντοτε καλά.
Πιε φιλε μου.
Εσυ να σαι καλα...
πιείτε .
στη βουβή ομίχλη του δικού σας- μήπως ο αέρας ποτίσει με λίγη ακόμη σκόνη.
Καιρό είχα να περάσω...
πότε θα μας τρατάρετε ξανά στο μαγαζί σας? κρασί ή αψέντι ή ιστορίες των θαμώνων; εμείς κοπιάσαμε λείπουν όμως οι οικοδεσπότες...
Post a Comment