Café l’Enfer

Marlene, η ξανθιά.
Edith, η μελαχρινή.
Έτσι μπήκαν…

Απ΄την πόρτα, μου παράγγειλαν φτηνό κρασί. Δύο ποτήρια.
Τ' άφηνα στο τραπέζι τους όταν η ξανθιά με κοίταξε κατάματα.

Ο ουρανός κι η θάλασσα έσμιξαν. Και η γη χάθηκε στο μεταξύ τους…

«Ρε, μούσκεμα μας έκανες!» τσίριξε η μικροσκοπική μελαχρινή κι άρχισε να γελάει νευρικά τινάζοντας το κρασί από πάνω της.
Τους κέρασα τα επόμενα.
Και τα επόμενα…

«Πίνουνε σα νεροφίδες», «καπνίζουνε και βρίζουνε σαν αλγερινοί» κι άλλες τέτοιες κακίες και σκηνές ζηλοτυπίας από τις αρτίστες που πάσχιζαν ν' ανακτήσουν τα πλανεμένα –από τον ξανθό άγγελο- αρσενικά.
Μουρμούρα.
Σούσουρο.

Κρότος σπασμένου ποτηριού.
Σιωπή.

Η μικροσκοπική μελαχρινή σηκώθηκε και με τα χέρια στη μέση άρχισε να τραγουδάει. Να τραγουδάει…

Σιωπή.
Η μικροσκοπική μελαχρινή κάθισε.
«Μαγαζί! Τι χρωστάμε; Μαγαζί!» φώναξε χτυπώντας τις παλάμες της κι απόκαμε πάνω στα γόνατά της.

«Να με πάρει ο διάολος…» ψέλλισα αποσβολωμένος. «Τίποτα κοπέλα μου…Τίποτα δε χρωστάτε…»

«Ο διάολος είναι γυναίκα, μορφονιέ» είπε η Marlene καθώς σηκώνονταν. «Και να σε πάρει, δε θα το μετανιώσεις…» και γονάτισε μπροστά από τη μεθυσμένη μελαχρινούλα. Της σήκωσε απαλά το πηγούνι. « Εσύ θα το μετάνιωνες αν σε έπαιρνα στον ώμο μου τώρα φιλενάδα;»
«Non, je ne regrette rien» της απάντησε.

Femme fatale, η ξανθιά.
Môme piaf, η μελαχρινή.
Έτσι βγήκαν…