Café l’Enfer

Μπήκε καμαρωτός, ντυμένος περίεργα, ιεροτελεστικά.

Μ’ ένα φαρδύ μπεζ παντελόνι, μαύρο πουκάμισο και μπότες κι ένα μαύρο τσεμπέρι, θαρρώ, γύρω απ’ το κεφάλι του.

Έκατσε σε μια γωνιά κι άπλωσε τις αρίδες του τεντώνοντάς τες.
«Πατριώτη!» φώναξε και χάιδεψε το μουστάκι του.

«Πες μου αφεντικό» τον καλόπιασα. Τα μάτια του πετάξαν φλόγες.

«Αφεντικό να λαλείς τον κύρη σου μονάχα! Μ’ ακούς;» φώναξε σκιάζοντάς με. «Μη χαμηλώνεις τα μάτια σου μωρέ! Κοίτα με! Κατάματα!»

Δυο πυρωμένα κάρβουνα..

«Άμε τώρα αδελφέ μου να μου φέρεις μια ρακί..»

«Ρακί;» απάντησα. «Τι είναι αυτό;»

«Διάολε τσ’ απολυμάρες σου! Γρικάς τι ρωτάς μωρέ χαϊβάνι;»

«Κρασί κι αψέντι έχω μόνο.. αυτό που μου ζητάς ούτε που το χω ακούσει ποτέ..» του απάντησα όσο πιο τραχιά μπορούσα.

Με κοίταξε αγριεμένος ξανά. Πρέπει να ‘μουν πολύ αστείος παίρνοντας το «κακό» μου ύφος. Χαμογέλασε και γαλήνεψε.

«Δε πάει στα κομμάτια.. πιάσε ένα κρασί..» είπε και τσακίστηκα να πάω να το φέρω.

Ένιωσα την αναστάτωση που προκάλεσε το λεβέντικο, αρρενωπό του παρουσιαστικό στη γαλαρία. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα ζήλια.

Την εκδήλωσα με την προχειρότητα που ετοίμασα τον δίσκο του, ρίχνοντας λειψό κρασί στο πιο κακοπλυμένο μου ποτήρι.

Μια που τ’ ακούμπησα και μια που το ‘πιε μονορούφι.

Πηγαινοερχόμουν για του λόγου του και κάθε φορά που έφτανα στον πάγκο υπέμενα τις επιτακτικές αιτήσεις της γαλαρίας να μάθω το όνομά του, από πού έρχεται, ποιος είναι..

Στο τέταρτο συνεχόμενο δρομολόγιο δεν άντεξα κι άφησα το δίσκο μου στο τραπέζι. Τράβηξα με αποφασιστικότητα μια καρέκλα και κάθισα απέναντί του. Με κοίταξε..

«Μπουμπούνα το..» μου είπε.

«Είσαι ντυμένος περίεργα.. τι ‘ναι αυτό που φοράς γύρω απ το κεφάλι σου;»

«Τα δάκρυα της παναγιάς.. Μαύρο πανί στη λύπη, λευκό στη χαρά.. Άλλο;»

«Ποιος είσαι ξένε;» ακούστηκε μια φωνή απ’ την γαλαρία συνοδεία από γέλια και σούσουρο.

Δε γύρισε καν να δει. «Δεν είμαι ένας κοπελιά.. Είμαι εγώ, οι πατεράδες μου, ο τόπος μου..» βροντοφώναξε.

«Πες μας λοιπόν για σένα και τον τόπο σου!»

Μιαν ανάσα πήρε..

«Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού,
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές
του λιβανιού,
πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι
του σπαθιού,
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς,
το άλογο στ' αλώνι να ψυχομαχεί,
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.»

Μιαν ανάσα άφησε..

«Όμορφη πατρίδα πρέπει να σε γέννησε ξένε..»

«Όμορφη μα και παράξενη κοπελιά μου..»

Σκούπισε με τρόπο το δάκρυ, μας είπε «γεια» κι έφυγε…

(θα χάσετε τη βολή σας κει πάνω απόψε αηδόνι μου. Τρεις κώλους χώρο

θέλει ο αθεόφοβος ο Λουτσιάνος για να θέσει.

Μα χίλιοι καλοί χωρούνε μωρέ..

Κέρασέ το, μια, το κοπέλι.

Και σιγοντάρισέ το…

Αηδόνι ‘τανε κι αυτό..

Θα τα βρείτε..)